Детали за лекот

• Препорачана доза за возрасни е 60-90 mg/m2 телесна површина;
• Epirubicin се инјектира интравенски, во период од 3 – 5 минути; истата доза се повторува на секои 21 дена во зависност од хематомедуларниот статус на пациентот.

• При адјувантен третман на ран карцином на дојка кај пациентки со позитивен наод на лимфни јазли, препорачана интравенска доза на epirubicin на секои 3 – 4 недели е 100 mg/m2 телесна површина (првиот ден како единечна доза) до 120 mg/m2 телесна површина (во две поделени дози, првиот и осмиот ден), во комбинација со интравенски циклофосфамид и 5-флуороурацил и тамоксифен, даден перорално;
• Epirubicin се дава како интравенска болус инјекција во период од 3 – 5 минути или како инфузија во времетраење од 30 минути;
• Пониски дози (60 – 75 mg/m2 телесна површина за конвенционален третман и 105 – 120 mg/m2 телесна површина за режими со високи дози) се препорачуваат кај пациенти чија функција на коскената срцевина е веќе нарушена од претходна хемотерапија или радиотерапија, од возраста или инфилтрација на неопластична коскена срцевина; вкупната доза по циклус може да се подели во тек на 2 – 3 последователни денови;
• Кога epirubicin се користи во комбинација со други антинеопластици, дозите мора адекватно да се намалат.

• Интравезикалната администрација на epirubicin е применлива кај пациенти со површински карцином на мочниот меур и in situ карцином на мочниот меур; овој начин на администрација не е применлив за третман на инвазивни тумори кои веќе навлегле во ѕидот на мочниот меур – во вакви ситуации, посоодветна е системска терапија или хируршки зафат;
• За терапија, инстилација на мочниот меур еднаш неделно со 50mg/50mL (растворен со физиолошки раствор или стерилна вода) во период од 8 недели; во случај на локална токсичност (хемиски циститис) се препорачува намалување на дозата на 30mg/50mL;
• За карцином in situ, дозата може да се зголеми до 80mg/50mL во зависност од подносливоста на пациентот;
• За профилакса се применува доза од 50mg/50mL 4 пати неделно, проследено со 11 пати месечна администрација на истата доза;
• Растворот треба да се одржува интравезикално во период од 1 час. За да се избегне прекумерно растворање со урина, пациентот не треба да прима никакви течности најмалку 12 часа пред инстилацијата на растворот.

• Перзистирачка миелосупресија;
• Тешко хепатално оштетување;
• Тешка миокардна инсуфициенција;
• Неодамнешен миокарден инфаркт;
• Тешки аритмии;
• Претходен третман со максимални кумулативни дози на epirubicin и/или други антрациклини или антрацендиони;
• Пациенти со акутни системски инфекции;
• Нестабилна ангина пекторис;
• Миокардиопатија.

• Инфекции на уринарен тракт;
• Инфламација на мочниот меур;
• Хематурија;
• Инвазивни тумори кои пенетрираат во мочниот меур;
• Проблеми со катетеризацијата.

• Вакцинација со жива вакцина треба да се избегнува кај пациенти кои се на терапија со epirubicin; мртви или неактивни вакцини можат да се администрираат, но одговорот од овие вакцини може да биде ослабен.

• Циметидинот ја зголемува AUC-вредноста на epirubicin до 50% и треба да се прекине за време на спроведувањето на терапијата со epirubicin.

• Паклитакселот, применет пред epirubicin, може да доведе до зголемување на серумските нивоа на непроменетиот epirubicin и неговите метаболити, кои пак не се ниту токсични, ниту активни. Инфузија на паклитаксел и epirubicin треба да се даде со најмалку 24-часовен интервал помеѓу двата лека.

• Дексверапамил може да влијае врз фармакокинетиката на epirubicin и може да го потенцира неговиот супресивен ефект врз коскената срцевина. 

• Кининот може да ја забрза почетната дистрибуција на epirubicin од крвта во ткивата и може да има влијание врз еритроцитите кои немаат epirubicin.

• Истовремена администрација на интерферон α2b може да резултира со намалување на терминалниот полупериод на елиминација и на вкупниот клиренс на epirubicin.

• Истовремена администрација на лекови кои влијаат врз коскената срцевина (на пр. цитостатици, сулфонамиди, хлорамфеникол, дифенилхидантоин, деривати на амиодарон, антиретровирусни лекови) може да резултира со значително нарушување на хематопоезата. 

• Не се препорачува употреба на epirubicin за време на бременост.

• Употребата на epirubicin за време на доење е контраиндицирана.

• Миелосупресија (леукопенија, гранулоцитопенија, неутропенија, анемија, фебрилна неутропенија), алопеција, црвено пребојување на урината во тек на 1 – 2 дена по администрацијата.

• Инфекција, анорексија, дехидратација, напливи на топлина, мукозитис, езофагитис, стоматитис, вомитус, дијареа, мачнини, еритем на местото на инфундирање.

• Тромбоцитопенија, флебитис, тромбофлебитис.

• Акутна лимфоцитна леукемија, акутна миелогена леукемија, анафилакса, хиперурикемија, замаеност, конгестивна срцева инсуфициенција (диспнеа, едем, плеврални ефузии, хепатомегалија, асцит, белодробен едем, галопирачки ритам), кардиотоксичност (на пр. ECG-абнормалности, аритмии, кардиомиопатија), вентрикуларна тахикардија, брадикардија, атриовентрикуларен блок, блок на HIS-ов сноп, уртикарија, аменореа, азооспермија, замор, астенија, треска, напливи на ладно, промена на серумските нивоа на трансаминазите.

/

• Септичен шок, сепса, пневмонија, крварење и хипоксија на ткивата како резултат на миелосупресијата, конјунктивитис, кератитис, шок, тромбоемболизам (вклучувајќи белодробна емболија), локална токсичност, кожен осип, јадеж, промени на кожата, еритем, напливи на топлина, хиперпигментација на кожата и ноктите, фотосензитивност, хиперсензитивност на озрачената кожа (radiation-recall reaction), асимптоматски пад во лево-вентрикуларната ејекциона фракција, хемиски циститис.

• Акутното предозирање со epirubicin резултира со тешка миелосупресија (леукопенија и тромбоцитопенија), гастроинтестинални токсични ефекти (мукозитис) и акутни срцеви компликаци.

• Симптоматски.