Детали за лекот

• Candesartan претставува лек од групата на антагонисти на рецепторите на ангиотензин II. Делува преку механизам на селективно врзување за АТ1 рецепторите на ангиотензин II, сместени во васкуларното мазно-мускулно ткиво и во адреналните жлезди, со што се инхибира АТ1-посредуваната вазоконстрикција и алдостерон-секреторниот ефект на ангиотензинот II, а како резултат на тоа доаѓа до намалување на крвниот притисок.

• Hydrochlorothiazide претставува тиазиден диуретик кој делува преку механизам на инхибиција на активната реапсорпција на натриум, генерално на ниво на дисталните ренални тубули и ја помага екскрецијата на натриум, хлориди и вода. Реналната екскреција на калиум и магнезиум се зголемува дозно-зависно, додека калциумот се реапсорбира во поголем обем. Hydrochlorothiazide го намалува интраваскуларниот плазматски волумен, како и волуменот на екстрацелуларната течност и ги намалува количината на испумпана крв од срцето и крвниот притисок. При спроведување на долготрајна терапија, намалениот периферен отпор води до намалување на крвниот притисок.

• Препорачана доза е една таблета дневно;
• Препорачливо е титрирање на дозата на поединечните компоненти;
• Антихипертензивниот ефект се постигнува во рок од 4 недели.

• Истовремената употреба на candesartan, hydrochlorothiazide со диуретици кои штедат калиум, калиумови суплементи, супститути на сол кои содржат калиум и други медицински производи како што е хепаринот може да резултира со хиперкалиемија.

• Се препорачува периодично следење на серумските нивоа на калиумот при истовремена употреба на candesartan, hydrochlorothiazide со лекови кои може да предизвикаат torsades de pointes, како што се:

Класа Ia антиаритмици (кинидин, хидрокинидин, дисопирамид)

Класа III антиаритмици (амиодарон, соталол, дофетилид, ибутилид)

Антипсихотици (тиоридазин, хлорпромазин, левомепромазин, трифлуороперазин, циамемазин, сулпирид, амисулпирид, тиаприд, халоперидол, дроперидол)

Други лекови (цисаприд, бепридил, дифеманил, интравенски еритромицин, халофантрин, кетансерин, мизоластин, пентамидин, спарфлоксацин, терфенадин, интравенски винкамин).

• Истовремената употреба на candesartan, hydrochlorothiazide со комбинација од литиум и АКЕ-инхибитор може да резултира со реверзибилно покачување на плазма-концентрацијата на литиумот и потенцирање на неговата токсичност. Сличен ефект настанува и при истовремена употреба на антагонисти на рецепорите на ангиотензин II.

• Истовремената употреба на candesartan, hydrochlorothiazide со комбинација од антагонисти на рецепорите на ангиотензин II и НСАИЛи како што се селективните COX-2-инхибитори може да резултира со намалување на антихипертензивниот ефект. Дополнително, ваквата комбинација од лекови може да доведе до нарушување на реналната функција, вклучувајќи можност за акутна ренална слабост и зголемување на серумскиот калиум, особено кај пациенти со претходно ослабена ренална функција.

• Холестирамин и холестипол ја намалуваат апсорпцијата на hydrochlorothiazide.

• Нydrochlorothiazide може да го потенцира дејството на недеполаризирачките релаксанси на скелетната мускулатура, како што е тубокураринот.

• Тиазидните диуретици како што е hydrochlorothiazide можат да ги зголемат серумските нивоа на калциумот (поради намалување на неговата екскреција), поради што не се препорачува истовремена употреба на hydrochlorothiazide со калциумови суплементи и/или витамин D.

• Нydrochlorothiazide може да го потенцира хипергликемичното дејство на β-блокаторите и на диазоксидот.

• Антихолинергичните лекови, како што се атропин и бипериден може да ја зголемат биорасположливоста на hydrochlorothiazide преку намалување на гастроинтестиналниот мотилитет и празнењето на желудникот.

• Нydrochlorothiazide може да го зголеми ризикот од појава на несакани дејства предизвикани од амантадин. 

• Нydrochlorothiazide може да ја намали реналната екскреција на цитотоксичните лекови, како што се циклофосфамид и метотрексат и да ги потенцира нивните миелосупресивни ефекти.

• Истовремената употреба на candesartan, hydrochlorothiazide со алкохол, барбитурати или анестетици може да резултира со влошување на постуралната хипотензија. 

• Терапијата со candesartan, hydrochlorothiazide може да ја наруши глукозната толеранција, поради што се јавува потреба од прилагодување на дозата на антидијабетичните лекови, вклучувајќи го и инсулинот. Потребна е претпазливост при истовремена употреба на метформин, поради ризик од појава на лактатна ацидоза предизвикана од можна функционална ренална инсуфициенција асоцирана со hydrochlorothiazide. 

• Hydrochlorothiazide може да го намали артерискиот одговор на пресорните амини, како што е адреналинот, но не доволно за целосно да го исклучи пресорниот ефект.

• Hydrochlorothiazidе може да го зголеми ризикот од појава на акутна ренална инсуфициенција, особено со високи дози на јоден контрастен медиум.

• Истовремената употреба на candesartan, hydrochlorothiazide со циклоспорин може да резултира со зголемување на ризикот од појава на компликации од типот на хиперурикемија и гихт. 

• Истовремената употреба на candesartan, hydrochlorothiazide со лекови како што се беклометазон, амифостин, трицикличните антидепресиви и неуролептиците може да резултира со потенцирање на антихипертензивниот ефект и да доведе до хипотензија.

• Не се препорачува употреба на candesartan, hydrochlorothiazide за време на бременост.

• Не се препорачува доење за време на спроведување на терапијата со candesartan, hydrochlorothiazide.

• Симптоми на предозирање со candesartan се симптоматска хипотензија и зашеметеност.
• Симптоми на предозирање со hydrochlorothiazide се акутен губиток на течности и електролитен дисбаланс, зашеметеност, хипотензија, полидипсија, тахикардија, вентрикуларни аритмии, седација, нарушена свест и мускулни спазми.

• Во случај на појава на симптоматска хипотензија, потребно е да се примени симптоматски третман и да се следат виталните знаци. Пациентот треба да биде во лежечка положба и со кренати нозе; доколку тоа не е доволно, потребно е да се пристапи кон зголемување на интраваскуларниот волумен со инфузија на изотоничен солен раствор. Доколку гореспоменатите мерки не се доволни, може да се администрираат симпатомиметици.